BÖLÜM: 14
Kainat, sonsuz bir evrende varlık bulan büyük bir alemdir. İnsan ise küçük kainat olarak adlandırılabilecek bir yapıya sahiptir; tıpkı kainatın derinlikleri gibi insanın da ruhu ve zihni sınırsız bir boyuta sahiptir. İnsan, yaratılış açısından çok geniş bir varlıktır, içindeki evren de tıpkı dışarıdaki gibi sonsuz bir derinlik taşır.
Kainat, içindeki her şeyle bir bütün oluşturur. Gezegenler, dünya, yıldızlar, ay ve güneş… Hepsi bu büyük evrende varlık bulur. Ancak, kainat sessizdir, sakin bir düzen içinde varlığını sürdürür. Büyük alemin düzeni, insanın küçük alemiyle paralellik gösterir. İnsan da zaman zaman sükunet içinde olur; bazen içe kapanır, bazen de durgunluk yaşar. Bu, fırtına öncesi bir sessizlik gibidir. Kainatın sükuneti ise sadece aşkın bir sesle çözülür.
Aşkın sesi, bir koro halinde kainatın her köşesinde yankı bulur. Bu aşk, suskun kainatları konuşmaya, rahatlamaya davet eder. Yağmurun bulutlarla olan aşkı, kainatın büyük ve küçük boyutlarını psikolojik olarak rahatlatır ve tatmin eder. Her damlası, tüm evrenin huzur bulmasına katkı sağlar.
Büyük kainat, insanın içsel yolculuğunda da yansır. İnsan, içinde ne güneşler doğurur, ne aşklar yaşar, ne yıldızlar parlar, ne de fırtınalar kopar. Bir okyanusta sessizce ilerleyen bir gemi gibi, insan da zaman zaman yalnızlıkla yol alır. Ancak aşk, her zaman onun havasını solur, ateşini yaşar ve ona yön verir.
Küçük alemin içindeki kainat, tıpkı bir dans gibi, bir koro havasında birbirine bağlıdır. Her parçası, güneşi, ayı, yıldızları, yağmuru ve bulutlarıyla bir bütün oluşturur. İçindeki aşk, belki de fazlası, tüm bu varlıkları bir arada tutar. Sessizliğini bozan, yine yağmur bulutlarının aşkıdır. Yağmurun her damlası, yerle göğün bu aşka olan saygısını ifade eder.
Kainatların sükunete ihtiyacı vardır; fakat bir o kadar da sese, belki de aşkın terapisinin sağladığı huzura ihtiyaçları vardır. Çünkü, kainatın suskunluğu, ancak aşkın gücüyle bozulur. Aşk, her parçayı birbirine bağlar ve bir koro halinde, gökyüzüne doğru yükselir.
